Transmission Zero – «Bridges»

♫ Από τις αγαπημένες μου στιγμές μέσα στη μέρα είναι όταν φοράω τα ακουστικά μου αργά το βράδυ και ανακαλύπτω νέες μουσικές. Όταν η πόλη κοιμάται και το μυαλό χρειάζεται να αδειάσει από σκέψεις και ανησυχίες.

Radiohead – «How to Disappear Completely»

🎹 Η στροφή στον ήχο των Radiohead που σηματοδότησε το «Kid A» το 2000 δεν ήταν ευκολοχώνευτη για όλους. Μετά το universally recognized –όπως λέμε στο χωριό μου– «OK Computer» περιμέναμε κάτι ανάλογο· όχι αναγκαστικά εξίσου υπέροχο, αλλά έστω στο ίδιο στιλ. Αλλά όχι, οι Radiohead έκαναν του κεφαλιού τους, όπως πάντα, και κινήθηκαν σε πιο ηλεκτρονικά/πειραματικά μονοπάτια.

MONO – «And Eternity in an Hour»

Πόσο με εκπλήσσει πάντοτε αυτή η μπάντα! Στον ίδιο δίσκο ένα κομμάτι μπορεί να είναι καταιγιστικό και να προσφέρεται για headbanging και ένα άλλο να σε κάνει να κουρνιάζεις σε μια γωνιά σε εμβρυϊκή στάση αναλογιζόμενος τη ματαιότητα των πάντων και την αδηφάγα παρέλαση του χρόνου επάνω στα κουφάρια των υπάρξεών μας. Ή κάτι τέτοιο, όπως το νιώθει ο καθένας, τέλος πάντων.

Richard Hawley – «The Ocean»

♫ Από την πρώτη στιγμή που ακούς κάποια τραγούδια, ξέρεις ότι θα παρεισφρήσουν στις λίστες σου και θα αποκτήσουν επάξια τη θέση τους στις κινητές και ακίνητες συσκευές σου. Τραγούδια που, αν ήσουν χωρισμένος ή έστω –όπως λένε στο χωριό μου– brokenhearted κι έβγαινες να τα πιεις σε ένα μπαρ, αυτά μάλλον θα ήθελες να ακούσεις προτού αρχίσεις να κλαις αρπάζοντας από το γιακά τον μπάρμαν ρωτώντας τον «γιατί ρε φίλε χικ γιατί, τι της έκανα;» και λίγο προτού επιτρέψεις στα εσώψυχά σου να συναντήσουν ρομαντικά το πεζοδρόμιο (=ξεράσεις). Μιλάω για τραγούδια όπως το «Another Night In» των Tindersticks ή το «Strange Colour Blue» των Madrugada ή αυτό.

Ίσως να φτιάξω μια ωραία σχετική playlist κάποια στιγμή, δεν ξέρω, θα δω. Πρέπει να σκεφτώ και τον τίτλο της.

Teenage Wrist – «Swallow»

Νιώθω χαρά που ανακάλυψα αυτό το φρέσκο γκρουπάκι – αφού οι Teenage Wrist δημιουργήθηκαν μόλις το 2014. Στην ουσία, ολόκληρος ο δίσκος «Chrome Neon Jesus» του 2018 φωνάζει ένα ελπιδοφόρο σύνθημα: «Επιστροφή στον ήχο του alternative rock των ’90s και των αρχών των ’00s» (yay)

Το «Swallow» μου θύμισε πολύ τους Kent του φανταστικού «Hagnesta Hill» (1999/2000), πράγμα που μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι το αγάπησα.

Frédéric Chopin – «Nocturne No. 20 in C Sharp Minor»

♫ Το υπέροχο «Νυχτερινό σε Ντο δίεση ελάσσονα» γράφτηκε το 1830 και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1870 – 21 χρόνια μετά το θάνατο του σπουδαίου Πολωνού συνθέτη. Το έργο είναι αφιερωμένο στη μεγαλύτερη αδελφή του, Ludwika.

Airbag – «Machines and Men»

♫ Οι Airbag είναι μια από τις πιο underrated μπάντες εκεί έξω. Με επιρροές από Pink Floyd, Porcupine Tree και τον ευρύτερο χώρο του progressive rock, με σύγχρονο ήχο, καλοδουλεμένες συνθέσεις, με μοναδική ατμόσφαιρα, τι άλλο να πω: Κατά τη γνώμη μου, αξίζουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.

Deadfile – «Rising Waters»

Με γενέτειρα την Κέρκυρα, η συνάντηση μιας πλειάδας μουσικών είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός εξαίσιου δίσκου με experimental, progressive, post-rock και cinematic στοιχεία, που προσωπικά με ενθουσίασε.

Ολόκληρο το «The Oddity of Human Structures» είναι ένα εκπληκτικό μουσικό έργο, αλλά νομίζω ότι αυτό μου άρεσε λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα τραγούδια.